مزدای مانای ما

گفت و گو نداره که چطور از اومدنت خبردار شدم. دیگه حالا بعد از دو تا تجربه ی موفق و یکی ناموفق، نیاز به هیچ واسطه ای برای اثبات بودنت نبود. زنگ اومدنت رو با نهیبی به وجودم نواختی و من سراپا ترس و دلهره شدم. هیچ حساب سرانگشتی زمینی علت موجودیت تو رو به رسمیت نمیشناخت و منِ سراپا زمین هم چطور میتونستم حضورت رو هضم کنم. تلاش کردم که نبودنت رو رقم بزنم ولی نه، هرگز نمیتونستم موهبت سرشار از حیاتی رو که بی شک به هزار و یک دلیل موجه خداوندی به زندگیمون ارزانی شده به اراده ی کمترینِ خودم به نیستی فرا بخونم. این شد که تو هم به هستی ما پیوستی تا هیچوقت فراموش نکنیم که همه چیز بر مدار اراده ی محض خداوندی در گردشه. ...